De eerste competitiewedstrijd van Honkbal Heren 2 was er een vol met clichés. Dat het venijn vaak in de staart zit bijvoorbeeld. Of that it ain’t over till the fat lady sings, bij thuiswedstrijden door de mannen vaak vrij vertaald als “joh, we hebben altijd gelijkmakend nog.”
En tegen Alcmaria hadden de mannen de kracht van al die clichés ook hard nodig. Sparks sloot zijn eerste veldinning namelijk af met een 0-5 achterstand. Dat kwam nog niet eens zozeer door het aanvallend slagwerk van de tegenstander, maar door armoedig veldwerk aan Haarlemse zijde. Eervolle vermelding daarbij voor Leon, die op kort zowaar een panna kreeg (iets dat hij twee innings later nog een keer herhaalde).
Zo erg als in de eerste inning werd het niet meer, maar het veldwerk was door de bank genomen de hele wedstrijd verre van goed te noemen. Gelukkig wisten de mannen dat aan slag te compenseren, waarbij vooral de staart van de slagvolgorde goed op de honken kwam.
Zo sprokkelden de mannen inning voor inning de puntjes terug, om in de allerlaatste gelijkmakende slagbeurt een 6-7-achterstand om te zetten in een 11-7-eindstand. Of zoals Guido het na afloop zingend samenvatte: “We’re undefeated, we’re undeafeted!” En zo is het maar mooi wel, alles nog in eigen hand!
